Lézard^(BE)

Als de ineenstorting van de beschaving dan toch voortduurt, dan is het in elk geval draaglijker onder een pittige groove. Daar kwam het Gentse collectief Lézard gelukkig al gauw achter. Onder het stijlvolle geometrische postpunkgeluid van de band suddert een hysterische energie: een soort van Boogie Wonderland voor excentriekelingen, buitenbeentjes en verloren zielen waar iedereen deel van kan uitmaken.

Dolend in de geest van Devo, LCD Soundsystem, Talking Heads en Telex trekken ‘disco vogue’ art -punk-perikelen van Lézard al ruimschoots de aandacht. De groep draagt catchiness als een iets te strak driedelig maatpak op een hete zomerdag: het is een kwestie van tijd voordat de figuurlijke stropdas losgetrokken. Op het podium escaleert Lézard dan ook op de meest verbijsterende en vreugdevolle manieren denkbaar, verder versterkt door de koortsachtige audiovisuele beelden van Joannes Meulewaeter.

Lézard draaide vorig jaar het traject van Sound Track in Oost-Vlaanderen en stond in april in de finale van Humo Rock Rally. Je kunt ontelbare redenen dromen waarom festivals als Best Kept Secret en Reeperbahn halsoverkop verliefd zijn geworden. Een daarvan is wellicht Lézard’s allergie voor kliekjes en conventies. Neil Claes (zang/gitaar), Myrthe Marnef (zang), Roel Delplancke (drums), Andreas Duchi (bas) en Viktor de Greef (synths) zijn uiteenlopende persoonlijkheid zie miraculeus op dezelfde golflengte opereren.

Met het bezeten “Nothing At All” en het suave & louche “Manifastique” als openingssalvo’s bewijst Lézard zich als een snel evoluerend beestje; eentje die de festivals en clubs het komend halfjaar onveilig zal blijven maken. Ook is er oog op nieuw materiaal in de nabije toekomst, met nog meer diepgang, kleur en karakter.