Midlake(US)
Al meer dan twintig jaar heeft Midlake in stilte een eigen wereld opgebouwd—geworteld in de charmante college-town Denton, Texas, maar groots in geluid en geest. Met hun zesde studioalbum A Bridge To Far keert de band terug met een plaat die zowel diep persoonlijk als universeel resoneert. Het is een album over hoop—niet in een abstracte zin, maar als een menselijke noodzaak.
“Hoop is een behoefte,” zegt frontman Eric Pulido. “Om verder te kijken, boven dat wat er is. We kunnen ons allemaal op verschillende niveaus hiermee verbinden.”
Opgenomen in The Echo Lab in Denton en geproduceerd door Sam Evian, waren de sessies voor A Bridge To Far instinctief en onbelemmerd. “Alles voelde moeiteloos en authentiek,” zegt Pulido. “We hebben er niet te veel over nagedacht.” Die vanzelfsprekendheid vertaalt zich in een geluid dat zowel atmosferisch als geaard is—cinematisch zonder overdaad, diep gevoeld zonder sentimenteel te worden. Lead single The Ghouls, geschreven in een periode van onzekerheid over de toekomst van de band, werd een vonk die de groep aanmoedigde door te gaan. “Het hielp ons weer samen nummers te bouwen—en hopelijk moedigt het anderen aan om de volledige plaat te willen horen.”
Het album is rijk aan terugkerende thema’s als doorzettingsvermogen, nederigheid en de stille schoonheid in de over het hoofd geziene details van het leven. Nummers als The Calling verkennen het overgeven aan je ware pad, terwijl Days Gone By persoonlijke strijd afzet tegen het eeuwige ritme van de natuur—zon, maan, hemel—en daarmee perspectief en rust biedt. Eyes Full of Animal kanaliseert een meer instinctieve energie en volgt een moment van emotionele dissonantie, terwijl Guardians zich ontvouwt als een mantra, ter ere van degenen die beschermen wat goed en puur is. Guardians bevat ook een indrukwekkende verzenwisseling tussen Pulido en de Grammy-genomineerde singer-songwriter Madison Cunningham, wiens bijdrage emotionele diepgang en textuur toevoegt. Extra gastvocalen van Hannah Cohen en Meg Lui glanzen door het album heen, wat warmte en nuance toevoegt.
Pulido noemt Valley of Roseless Thorns als een bijzonder emotionele mijlpaal, die de eigen waarheden van de band in verhulde poëtische vorm weerspiegelt. “Daar zit een vleugje realiteit in,” geeft hij toe.
Muzikaal omarmde de band spontaniteit. Jesse Chandler en Sam Evian’s duel op saxofoons in The Calling bracht een onverwachte kleurpracht—“alsof we een minuutje in Chicago waren,” grapt Pulido. Days Gone By verschilde sterk van de originele demo en ruilde het aandrijvende tempo in voor een meer meditatief, trance-achtig gevoel dat meteen de toon van het album zet. En terwijl eerdere Midlake-platen vaak duidelijke stijlinvloeden lieten horen, voelt dit album meer gedistilleerd. “De referentie en inspiratie is Midlake,” zegt Pulido. “Dit album gaat minder over klinken als iemand anders en meer over klinken als onszelf.”
Zelfs na al die jaren blijft de motivatie geworteld in verbinding. “We houden van elkaar,” zegt Pulido. “Het blijft een klus om tijd vrij te maken met alles wat er in ons leven speelt, maar wanneer het lukt, is het een gekoesterde ervaring.” A Bridge To Far vangt die geest—een stille triomf geboren uit vertrouwen, tijd en het geloof dat iets net buiten bereik nog steeds het nastreven waard is.